“Έφυγε” ένας γνήσιος Μικρασιάτης – Πένθος για τον Γιάννη Ναξιώτη

Πένθος στη Νέα Μαγνησία Λαμίας. Ένας άνθρωπος ο οποίος άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην συνοικία της πόλης μας, αλλά και γενικότερα στην Λαμία και την Φθιώτιδα, έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 95 ετών.

Πρόσφερε πολλά στην πόλη της Λαμίας και ειδικότερα στον πολιτισμό τόσο από την θέση του Προέδρου του Συλλόγου όσο και από την θέση του Δημοτικού συμβούλου.

Όπως αναφέρεται στην ανάρτηση του Πολιτιστικού και Εξωραϊστικού και Εκπολιτιστικού Συλλόγου Νέας Μαγνησίας:

“Έφτασε η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού κυρ Γιάννη.

Μια ώρα τόσο δύσκολη όσο και η εποχή που σε έπλασε και σ’ ανέθρεψε με τη μαγιά της προσφυγιάς σε τούτο εδώ το τόπο.

Σε τούτο τον τόπο το δύσκολο που το φως της γενιάς σου ομόρφυνε σιγά σιγά. Σε γέμισε με τη σοφία της ζωής και τη γνώση της αγάπης που απ’ το περίσσευμα της απλόχερα μας χάριζες πολλά ακόμα μέχρι χθες.

Ο πολιτιστικός σύλλογος ή αλλιώς το σπίτι σου όπως πάντα συνήθιζες να αποκαλείς τον φορέα που υπηρέτησες και αγάπησες σε αποχαιρετά σήμερα με σεβασμό, ευγνωμοσύνη και συγκίνηση λέγοντάς σου απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Καλό ταξίδι Επίτιμε”.

H εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί στις 16.00 στον Ι.Ν Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης στη Νέα Μαγνησία.

Ο ιστορικός και συντοπίτης του Γιάννη Ναξιώτη, Πάνος Σωτηρίου τον αποχαιρετά με ανάρτηση του στο Facebook

Η Νέα Μαγνησία με σφιγμένη την καρδιά αποχαιρετά τον Γιάννη Ναξιώτη. Τον κυρ Γιάννη της.

Από τους τελευταίους μίας γενιάς που δυστυχώς φεύγει και δεν αφήνει αντικαταστάτες, παρά μόνο <<φτώχεια>> και γλυκές αναμνήσεις.

Ο κυρ Γιάννης ασχολήθηκε ενεργά με την τοπική αυτοδιοίκηση και κυρίως τον τόπο του, τη Νέα Μαγνησία που λάτρευε.

Άνθρωπος με πηγαία αγάπη για τον άνθρωπο. Αγάπη για την ιστορία, αγάπη για τον πολιτισμό, τα παιδιά, τα καναρίνια και τα φυτά. Δεν υπήρξε άνθρωπος που τον επισκέφτηκε και δεν έφυγε αγκαλιά με δώρο μία γλάστρα από τα αγαπημένα του φυτά που με τόση φροντίδα διατηρούσε στην αυλή και το εργαστήρι του. Πολλά δέντρα σε παραλίες της Στυλίδας είναι δική του προσφορά προς τους λουόμενους που τα φρόντιζε για χρόνια.

<<Όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου>> συνήθιζε να λέει, μα δεν ξέρω αν είχε αντιληφθεί σε όλο της το εύρος το μέγεθος της αγάπης που είχε προσφέρει και το πόσο είχε γεμίσει τις καρδιές όσων των συναναστρέφονταν.

Η δοτικότητα αυτή που τον χαρακτήριζε ήταν αυθεντική και ίδιον παλαιών ανθρώπων με ευγενικές ψυχές.

Ανθρώπων που έζησαν στη Νέα Μαγνησία, τον συνοικισμό της Πρόνοιας, <<το γκέτο>>, από τα πρώτα χρόνια της με τις παράγκες, τα δίχωρα σπίτια της αποκατάστασης των προσφύγων, τους χωματόδρομους, τον ξύλινο ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης με το πανηγύρι τους και την συνήθεια του πετάγματος κερμάτων στην ορχήστρα για παραγγελιές. Χρόνια σκληρά με καθημερινό αγώνα για επιβίωση, αλλά και προκοπή του συνοικισμού και των ανθρώπων της. Η πρώτη μου ερώτηση σε μία μας συνέντευξη ήταν πώς ήταν τα πρώτα χρόνια στη νέα Μαγνησία και η απάντηση που πήρα ήταν <<δύσκολα πολύ αλλά και πολύ αγαπημένα>>. Χρόνια που πέρασαν και ο συνοικισμός άλλαξε. Με αγώνες απέκτησε δρόμους, αποχέτευση, τρεχούμενο νερό, πλατείες, λύκειο, δημοτικό σχολείο, βρεφικό σταθμό, νηπιαγωγείο, ιερό ναό.

Με το φευγιό του κυρ Γιάννη χάνεται μία ζωντανή, πλούσια λεπτομερειών και ανεπιτήδευτη αφήγηση του τόπου μας, χρυσάφι για κάθε ερευνητή της τοπικής ιστορίας και της προσφυγικής ζωής. Όταν κάποιος τον ρωτούσε για να μάθει την ιστορία της συνοικίας μας πάντοτε τον καλοδέχονταν στο σπίτι του. Ερευνητές, φοιτητές, τάξεις με μαθητές όλων των ηλικιών. Προσωπικά δεν πιστεύω να υπάρχει συνέντευξή του χωρίς να ακούγονται τα καναρίνια του.

Χάνεται όμως και ένα κομμάτι της αυθεντικής και εγκάρδιας καλοσύνης. Αυτή η καλοσύνη της γειτονιάς, της συνοικίας, που αν δεν είσαι γέννημα θρέμμα της δεν μπορείς να την αντιληφθείς και να την νιώσεις να σε πλημμυρίζει ανταμώνοντας τους ανθρώπους της στο δρόμο.

Στενάχωρο αυτό το πρωινό Τρίτης.